Wykonanie wzmocnienia podłoża rodzimego pod konstrukcję nawierzchni poprzez wykonanie stabilizacji gruntu na miejscu.
Stabilizacja gruntu jest procesem, którego zadaniem jest uzyskanie możliwie, jak najlepszych parametrów wytrzymałościowych podłoża. W tym celu miesza się grunt z odpowiednio dobranym spoiwem hydraulicznym i wodą.
Stabilizacja gruntu pozwala uzyskać:
Do stabilizacji gruntu wykorzystywane są różne materiały (m.in. cement, wapno, popioły lotne, Silment, Teramix, Tefra). W niektórych przypadkach stabilizację gruntu wykonuje się za pomocą chemicznych środków jonowymiennych (EN1, UPD). Spoiwa muszą zostać dobrane do rodzaju podłoża i funkcji, które ma on pełnić.
Stabilizacja gruntu cementem polega na połączeniu gruntu z odpowiednią ilością cementu i wody. Proces ten pozwala zagęścić grunt i uzyskać warstwę odporną na ściskanie.
Materiały wykorzystywane do tworzenia mieszanki gruntowo-cementowej muszą spełniać odpowiednie normy jakościowe. Dokładne zalecenia można znaleźć w normie „PN-S-96012:1997 – Drogi samochodowe – Podbudowa i ulepszone podłoże z gruntu stabilizowanego cementem”. Są tutaj zawarte informacje na temat wymagań technicznych, którym muszą odpowiadać wykorzystywane materiały.
Norma reguluje również parametry dla gotowej mieszanki cementowo-gruntowej oraz właściwości podbudowy, która powstanie z tej mieszanki (właściwości ulepszonego podłoża).
Dodatkowo w normie można znaleźć między innymi:
Cement obniża nasiąkliwość cząsteczek gruntu i pozwala stworzyć na nim trwały oraz stabilny szkielet nośny. Warto pamiętać, że zmieszanie gruntu z cementem poprawia spójność podłoża, a jednocześnie obniża jego plastyczność oraz nasiąkliwość.
Ilość cementu należy dobrać stosownie do parametrów technicznych, które ma uzyskać grunt (parametry wytrzymałości na ściskanie i nacisk). Pod uwagę należy wziąć również porowatość podłoża (stopień uziarnienia gruntu). Przeciętnie przyjęło się, że stosunek cementu do suchego gruntu powinien sięgać od 4 do 10%.
Zgodnie z normą PN-S-96012:1997, maksymalna zawartość cementu w porównaniu do masy suchego gruntu, dla kategorii ruchu od KR 1 do KR 3, może wynosić od 8% (podbudowa zasadnicza) do 10% (podbudowa pomocnicza, ulepszone podłoże).
W przypadku kategorii ruchu od KR 4 do KR 6 maksymalna ilość cementu to:
Bardzo ważny jest nie tylko dobór materiałów o odpowiednich właściwościach oraz stosowanie proporcji zalecanych przez normę i dopasowanych do wytrzymałości gruntu, który chcemy uzyskać. Duże znaczenie, dla trwałości uzyskanego szkieletu nośnego, ma także sam proces mieszania gruntu z cementem. Należy odpowiednio rozdrobnić materiały i bardzo dobrze je wymieszać.
Stosuje się 2 metody:
Stabilizacja gruntu cementem na miejscu jest tańsza, ponieważ materiału mineralnego nie trzeba transportować. Jednak to stabilizacja w mieszarkach stacjonarnych (betoniarkach) pozwala uzyskać lepsze parametry gruntu nośnego, ponieważ ilość spoiw i wody jest tutaj dobierana elektronicznie, a betoniarki przygotowują bardzo jednorodny materiał.
BHTEC sp. z o.o. wykonuje stabilizację gruntu cementem na miejscu oraz stabilizację gruntu w mieszarkach stacjonarnych.
W przypadku pierwszej metody, opracowujemy recepturę i metodę stabilizacji, następnie przygotowujemy podłoże gruntowe i mieszamy wszystkie składniki wykorzystywane w procesie. Za pomocą specjalnych maszyn samojezdnych (tzw. stabilizatorów gruntu) wstępnie zagęszczamy nawierzchnię, a następnie wyrównujemy ją i zagęszczamy równiarkami i walcami.
Stabilizacja w mieszarce stacjonarnej to proces, który składa się z:
Na każdego maila gwarantujemy odpowiedź
